Кој ја предал Ана Франк?

Кога човек се труди да го замисли заробувањето на Ана Франк, на тој летен ден во 1944 година, најчесто замислува сцена која со декади е прикажана и во разни претстави и филмови:

Вооружени Нацисти влетуваат во продавницата во која 8 Евреи се криеле на таванот. Мажите веднаш побарале од вработените во продавницата да им ги покажат горните катови. Тие влегле низ влезот, скриен од тешка библиотека и извршиле брзо апсење.

Кога човек си ги замислува изразите на лицата на Нацистите, веројатно нема да замисли изненаден израз на нивните лица.

Но, новото истражување вели дека токму тоа е чувството кое се јавило кај заробувачите кога го откриле семејството Франк.

Тајниот анекс

Долго се претпоставуваше дека Ана Франк, девојчето чиј дневник даваше еден искрен, детски поглед за се што се случувало за време на Холокаустот, била предадена.

Па сосема природно, секогаш се поставуваше прашањето: Од кого?

Историчарите секогаш нуделе различни осомничени: вработен во складиштето, чистачката, жената на некој од пријателите на Ото Франк, љубопитен сосед.

Но, сега, една истрага од домот на Ана Франк навестува еден одговор на кој никој никогаш не помислил:

Никој.

Според извештајот од декември 2016 година, сосема е можно дека германската Тајна служба сосема случајно го открила семејството Франк и двајцата Евреи кои се криеле заедно со нив.

Авторите наведуваат неколку причини кои ги навеле да се сомневаат во идејата дека некој им потшепнал нешто на властите.

Прво, офицерите кои биле на лице место (само три мажи биле идентификувани) во суштина немале задача да апсат и собираат Евреи. За овој конкретен оддел вообичаено било да истражува економски криминал, како измами со купони и слично.

Со оглед на тоа дека Ана Франк понекогаш пишувала за двајца мажи вклучени во некои лажни картички, навестувајќи дека храната за семејството зависела од нивниот бизнис, сосема е можно дека токму тој прекршок е она што ги навело властите да ја истражат зградата.

Покрај тоа, неверојатна реткост било да се види телефон во домовите на обичните граѓани, па оттаму историчарите не веруваат дека „дојавата“ дошла од анонимен телефонски повик.

Уште една информација која ги заинтригирала истражувачите е фактот дека чуварите кои го извршиле апсењето не делувале подготвени да се справат и да пренесат толку многу заробеници. Тие наводно не се ни помачиле да ги обезбедат влезовите во куќата за време на рацијата и им било потребно прилично многу време за да најдат доволно голем камион за да можат да пренесат 10 затвореници.

И иако еден од заробувачите подоцна тврдел дека знаел колку луѓе се криеле на таванот уште пред да почне рацијата, неговите различни описи од тој ден се порекнуваат едни со други.

Во извештајот се вели: „Ако навистина бил толку добро информиран, малку е чудно тоа што целата рација не била подобро организирана.“

Ото Франк, таткото на Ана Франк, до крајот на својот живот останал убеден дека неговото семејство било предадено од поединец.

Тој можеби имал право. Ова ново истражување вели дека ниту една теорија не може во целост да се отфрли и сосема е можно дека никогаш нема да дознаеме зошто и како било откриено семејството Франк.

Но, можеби најдоброто прашање е: Зошто се уште се грижиме?

Поминаа речиси 75 години откако неверојатното, остроумно 15-годишно девојче било земено од режимот кој на крајот и ќе ја убие.

Историјата ни дозволува да ја ставиме приказната на Ана Франк во контекст со неверојатни бројки: 40,000 нацистички концентрациони кампови и други затвори во кои умреле околу 6 милиони Евреи, од кои 1.1 милион деца.

Сепак, светот останува обземен од шпекулациите околу едно семејство, една рација, еден летен ден, предавство кое можеби, а можеби и не, било извршено од личност која секако денес веќе би била мртва.

Можеби кога се соочено се несфатливо насилство и зло, луѓето природно се обидуваат да го стеснат видикот.

Ги гледаме ужасните статистики за Евреите во 40-тите години од 20-тиот век и наместо да размислуваме за општествените структури кои не’ довеле до таму, ние очајно бараме некого за да го обвиниме.

И можеби тогаш се ќе има смисла.

Извор.

Ана Франк е толку популарна затоа што е симбол за невиноста и чистината на една детска душа насреде целиот тој пекол и зло коешто се случувало. И покрај се, покрај целата тага и страдање, сепак постоела искра на добрина и чистота која ниедно зло не може да ја изгасне. Како еден пример за тоа, прочитајте го последниот запис на Ана во нејзиниот дневник, направен токму на денот на нејзиното апсење.

Последниот запис во дневникот на Ана Франк!

Приказната за Ана Франк е една од најпознатите приказни од Втората светска војна. Храбрата млада девојка која се криела во куќата на добри луѓе и која водела дневник за време на нејзиното криење до ден денес претставува симбол на отпорот, невиноста и чистата душа наспроти сето зло кое сеело смрт и омраза во тие ужасни години.

Семејството на Ана избегало од Германија во 1933 година и отишло во Холандија, со цел да го избегне антисемитизмот и прогонувањето на Евреите коешто започнало уште на самиот почеток на владеењето на Хитлер. По започнувањето на Втората светска војна и напредокот на Хитлер, во 1942 година, целото семејство почнало да се крие со помошта на Миеп Гиес.

Тие успешно се криеле 2 години, до 4 август 1944 година, кога во куќата и нивното скривалиште влегла тајната полиција која ги уапсила и одвела во логор. Сѐ уште не се знае кој ги предал, официјалната верзија е дека анонимен извор ја поднел пријавата.

Тие биле пренесени во логор и единствен преживеан од семејството е Ото Франк, таткото на Ана, кој по завршувањето на војната се враќа назад и го пронаоѓа дневникот и решава да го даде на некоја издавачка куќа за да го издаде. „Дневникот на Ана Франк“ излегува во продажба 1947 година, две години откако  Ана починала од тифус. Починала само неколку недели пред да пристигне ослободителната војска и распуштањето на логорот. Таа имала само 15 години.

Дневникот на Ана покрива период од 2 години, од јуни 1942 година сѐ до 1 август 1944 година, неколку дена пред целото семејство да биде откриено и во него Ана зборува за деновите кои ги поминувале во криење, но и за деновите пред да почнат да се кријат, а пишувала и за Херман, Аугусте и Петер ван Пелс и Фриц Фефер кои исто така се криеле со нив. Таа пишувала и за нејзиниот однос со нејзиното семејство и нејзиното искуство и себеоткривање како тинејџер. Дневникот бил подарок од нејзината мајка за нејзиниот 13 роденден.

Во нејзина чест, денес на блогот можете да го прочитате последниот запис во дневникот на младото, прекрасно девојче кое имало свои мисли, чувства кои не ги споделувала со никој освен со нејзината Кити (името кое му го дала на дневникот). Тој бил нејзин најдобар пријател во кого ја отворала својата млада, кревка душа.

Вторник, 1 август, 1944 година

Драга Кити,

„Куп од противречности“ беше крајот на моето претходно писмо и таков е и почетокот на ова писмо. Можеш ли да ми кажеш што точно значи „куп од противречности“? Што значи „противречност“? Како и многу други зборови, може да биде толкувано на два начини: противречност која е наметната однадвор и противречност која е наметната одвнатре.

Првото значи неприфаќање на туѓите мислења, секогаш да мислиш дека највеќе знаеш и да го имаш последниот збор, или накратко: сите тие непријатни карактеристики по кои сум позната. Второто, по кое не сум позната, е моја сопствена тајна.

Како што веќе многупати ти имам кажано, јас сум поделена на два дела. Едниот дел ја содржи мојата темпераментна ведрина, лекомисленост, моето уживање во животот и над сѐ, мојата способност да ја ценам поведрата страна на работите. Под тоа мислам на фактот дека не гледам ништо лошо во флертување, бакнеж, прегратка или неприкладна шега. Оваа страна од мене обично лежи наоколу и чека да ја нападне другата страна, која е многу почиста, подлабока и пофина. Никој не ја знае подобрата страна на Ана и затоа повеќето луѓе не можат да ме поднесат.

Ох, јас можам да бидам забавен кловн за едно попладне, но потоа на сите им е доста од мене до следниот месец. Всушност, јас сум она што е романтичниот филм за човек што длабоко размислува: едноставно одвраќање, забавно интермецо, нешто што е брзо заборавено: не е лошо, но не е баш и нешто особено добро.

Мразам што морам да ти го кажам ова, но зошто не би го признала кога знам дека е вистина? Мојата повесела, мојата поповршна страна секогаш го краде маршот на подлабоката страна и затоа секогаш победува. Не можеш ни да си замислиш колку често се обидував да ја оттурнам оваа Ана, која е само половина од онаа Ана која ја знаат сите и да ја искршам, да ја скријам. Но, тоа не фукнционира и знам и зошто е тоа така.

Се плашам дека луѓето кои ме знаат во вообичаеното издание ќе откријат дека имам друга страна, подобра и пофина страна. Се плашам дека ќе ме исмеваат, дека ќе мислат дека сум смешна и сентиментална и нема да ме сфатат сериозно. Јас сум навикната на тоа да не ме сфаќаат сериозно, но само опуштената Ана е навикната на тоа и може да го поднесе тоа. „Подлабоката Ана“ е премногу слаба. Ако ја натерам добрата Ана да биде во центарот на вниманието барем на 15 минути, таа ќе се затвори како школка уште во истиот момент кога некој ќе ѝ рече да прозбори и ќе ја остави првата Ана да зборува. Додека да сфатам, таа веќе исчезнала.

Па така, добрата Ана никогаш не може да ја видат во друштво. Таа никогаш не се појавила пред никого, иако секогаш ја зазема сцената кога сум сама. Знам точно каква сакам да бидам, каква сум… одвнатре. Но, за жал, таква сум само со себе. И можеби тоа е (всушност сигурна сум во тоа) причината поради која за себе мислам дека сум среќна одвнатре, а другите луѓе мислат дека сум среќна одвнатре. Јас одвнатре сум водена од чистата Ана, но однадвор јас не сум ништо повеќе од мала игрива коза која се тегне со нејзиното јаже.

Како што веќе ти реков, тоа што го кажувам не е исто со тоа што го чувствувам, па затоа и имам репутација дека сум луда по момчиња и дека сум кокета, малечка, попустлива и читателка на романси. Среќната Ана се смее, дава лекомислен одговор, ги крева рамената и се преправа дека не ѝ е грижа. Тивката Ана реагира на сосема спротивен начин. Ако сум целосно искрена, морам да признаам дека тоа ми е важно и се грижам и дека навистина се трудам да се променам себеси, но дека секогаш се борам против помоќен противник.

Еден глас во мене липа: „Гледаш, еве во што се претвори. Ти си опкружена со негативни мислења, разочарани погледи, исмејувачки фаци и луѓе на кои не им се допаѓаш и сѐ затоа што не го слушаш советот на твојата подобра половина.“

Верувај ми дека сакам да слушам, но не функционира, бидејќи ако сум тивка и сериозна, сите мислат дека изводам нешто и тогаш морам да се спасам себеси со шега, а да не ни зборувам за моето семејство, кое претпоставува дека сигурно сум болна, ми даваат аспирини и седативи, ми го допираат вратот и челото за да видат дали имам температура, ме прашуваат за движењето на цревата и ме караат затоа што сум во лошо расположение.

Ова трае сѐ додека не попуштам, затоа што сите почнуваат да бдеат над мене. И тогаш се лутам, потоа сум тажна и на крај завршувам со тоа што го превртувам моето срце и ја ставам лошата страна однадвор и ја враќам добрата страна внатре и продолжувам да се трудам да станам тоа што сакам и што можам да бидам… ако не постоеја други луѓе на светот.

Твоја,

Ана М. Франк

Инфографик: 15 инспиративни мисли од литературата!

За жал, викендот бргу помина и не’ чека нова работна недела. Како за почеток на оваа седмица, пронајдов еден интересен инфографик со 15 мисли од некои од најпознатите книги на сите времиња. На инфографикот се споделени мислите и ликот во книгата кој ја кажува мислата.

Бидејќи секому е потребна инспирација, а малку повеќе инспирација ни е потребна во понеделник, решив денес да го споделам овој инфографик со вас. Овие мисли се навистина прекрасни, инспиративни, ќе ве поттикнат на размислување, можеби и ќе развијат дебата во вашето друштво и можеби ќе ви го направат овој понеделник барем малку поубав. 🙂

Најпрво можете да ги прочитате мислите преведени на македонски јазик, а под нив можете да го видите и инфографикот.

Ви посакувам убав понеделник и убава работна недела!

~ „На човек не му е потребен разум за да биде фин човек. Понекогаш мислам дека е сосема спротивното. Еве земи некој навистина паметен човек и ќе видиш дека ретко се погодува да биде фин.“ – Џон Штајнбек, „Глувци и луѓе“

~ „Искрените луѓе не ги кријат своите дела.“ – Емили Бронте, „Оркански височини“

~ „Зошто се обидувам да станам нешто што не сакам да бидам, кога се што сакам е таму некаде, чекајќи го мигот кога ќе кажам дека знам кој сум?“ – Артур Милер, „Смртта на трговецот“

~ „Кога ја губиш насмевката, ја губиш својата основа.“ – Кен Кисеј, „Лет над кукавичјото гнездо“

~ „Мислам дека животот е премногу краток за да се негува анимозитет или за да се забележуваат грешки.“ – Шарлот Бронте, „Џејн Ер“

~ „Сепак, што е океанот, ако не збир од капки?“ – Дејвид Мичел, „Атлас на облаците“

~ „Колку малку знаеме од работите кои треба да се знаат.“ – Ернест Хемингвеј, „За кого бијат камбаните“

~ „ Ништо не е добро или лошо, но размислувањето го прави такво.“ – Вилијам Шекспир, „Хамлет“

~ „Работата е што стравот може да те повреди исто како што може да те повреди и сонот.“ – Вилијам Голдинг, „Господар на мувите“

~ „Зборовите можат да бидат како рентгентски зраци ако знаеш правилно да ги употребуваш. Тие можат да поминат низ се. Читаш и продупчен си.“ – Олдос Хаксли, „Храбар нов свет“

~ „Постои само едно правило кое треба да го запомниш: смеј се на се и заборави на другите! Звучи егоистично, но тоа е единствениот лек против самосожалувањето.“ – Ана Франк, „Дневникот на Ана Франк“

~ „Во тие ситуации секогаш мислев дека мојот татко, кој мразеше пушки и кој никогаш не бил во војна, е најхрабриот човек кој некогаш постоел.“ – Харпер Ли, „Да се убие птицата подбивница“

~ „Мојот совет е следниот: Никогаш не го оставај за утре тоа што можеш да го направиш денес. Одложувањето е крадец на времето.“ – Чарлс Дикенс, „Дејвид Коперфилд“

~ „Не можам да се вратам на вчера, затоа што тогаш бев друга личност.“ – Луис Карол, „Алиса во Земјата на чудата“

~ „Не сакам работа, никој не сака работа, но го сакам она што е во работата – шансата да се пронајдеш себеси. Својата сопствена реалност, за себеси, а не за другите, тоа што ниту еден друг човек не може да го знае. Тие можат да гледаат само едно обично шоу и никогаш да не откријат што навистина значи.“ – Џозеф Конрад, „Срце на темнината“

Во продолжение погледнете го интересниот инфографик.